- ازدواج سفید و سرنوشت سیاه!
- قهرمانان ملی را به تاریخ نسپاریم!
- سناریوهای مختلف بنزینی پیش روی دولت/ برای مدیریت مصرف سوخت چه باید کرد؟
- دولت تصمیم به اعمال خاموشی گرفت/ آغاز قطع منظم برق از فردا
- شاخص شماره ۵۲/ شریک جرم
- سهگونه کنش؛ سازش،جنگ و مقاومت
- کتاب «پاییز آمد» توسعهدهنده فرهنگ ایثار و دفاع مقدس است
- نگین درخشان ری
- پلیس و امنیت اقتصادی پایدار
- نگاهی بر دستاوردهای عملیات وعده صادق ۲
- چرا ترور رهبران جنبشهای مقاومت موجب فروپاشی آن‌ها نمیشود؟
- جوانهای ورزشکار موجب سربلندی ایران هستند/ ملت را شاد کردید، از همه شما صمیمانه تشکر می‌کنم
- ماهوارهبر «قائم-۱۰۵» و ماهواره «نور-۴» تا سال آینده پرتاب می‌شود +فیلم
- صالح قاسمی: سازمان برنامه و بودجه پاشنه آشیل موفقیت قانون جوانی جمعیت است
- سپاه ۷۳ مجتمع آبرسانی برای ۳۵۰۰ روستا میسازد
جمعه ؛ 02 آذر 1403 لحظه‌های ناب بندگی در بوستان ملکوتی «شعبان»
ماه «شعبان» که از راه می‌رسد، عطر «رمضان» واضح‌تر از قبل احساس می‌شود و مشام جان را نوازش می‌دهد؛ شعبان با همه اعیاد و اعمال و فضائلش، گویا می‌خواهد بشارت آمدن میهمانی خدا را بدهد و پیش از رسیدن آن میعاد آسمانی، بنا دارد بندگان خدا را آماده ورود به میهمانی کند و در یک‌کلام، انگار در صحیفه معبود مهربان این‌طور رقم خورده است که شعبان‌المعظم، دروازه رمضان‌المبارک باشد
ماه «شعبان» که از راه می‌رسد، عطر «رمضان» واضح‌تر از قبل احساس می‌شود و مشام جان را نوازش می‌دهد؛ شعبان با همه اعیاد و اعمال و فضائلش، گویا می‌خواهد بشارت آمدن میهمانی خدا را بدهد و پیش از رسیدن آن میعاد آسمانی، بنا دارد بندگان خدا را آماده ورود به میهمانی کند و در یک‌کلام، انگار در صحیفه معبود مهربان این‌طور رقم خورده است که شعبان‌المعظم، دروازه رمضان‌المبارک باشد.
شعبان، هدیه ناب خدای آسمان‌ها و زمین به جان‌های شیفته و عاشقی است که در زلال رجب شنا کرده‌اند و حالا می‌خواهند، عالم دیگری از عوالم معنویت و صفا را تجربه کنند؛ ماهی که آغازش با اعیاد حسینیه و عباسیه (ع) همراه است و نیمه‌اش با میلاد منجی موعود آل محمد حضرت مهدی (عج) ادامه می‌یابد و انتهایش، بشارت پاک شدن از گناهان و ورود به ضیافت‌الله است. در بیان فضیلت و برتری ماه شعبان، روایات بسیاری از پیامبر اکرم (ص) و اهل‌بیت مکرم ایشان نقل‌شده است که هرکدام جلوه‌ای از انوار بی‌مثال شعبان را به مشتاقان راه ملکوت و جویندگان مسیر بندگی نشان می‌دهد.
در روایتی از رسول خدا حضرت خاتم‌الانبیاء محمد مصطفی (ص) آمده است که «رجب ماه خدا و شعبان ماه من و رمضان، ماه امت من است» و چه زیباست، ماهی که به نام پیامبر رحمت و مهربانی زینت یافته است؛ پیامبری که به تعبیر قرآن حکیم، حریص به هدایت و رستگاری امتش است و همچون پدری مهربان، بیمناک انحراف آنان. در روایتی دیگر از حضرت امام جعفر صادق (ع) نقل‌شده است که «هنگامی‌که ماه شعبان فرامی‌رسید، پدرم (جدم) امام سجاد علیه‌السلام اصحاب و یاران را جمع می‌کرد و چنین می‌فرمود:ای اصحاب من، می‌دانید این چه ماهی است؟ این ماه شعبان است و حضرت رسول اکرم (ص) می‌فرمود: شعبان ماه من است، پس روزه بدارید برای دوستی و محبت پیامبر خود و برای تقرب و نزدیک شدن به پروردگار. به‌حق آن خدایی که جان علی‌بن‌الحسین به دست قدرت اوست، سوگند که از پدرم حسین بن علی (ع) شنیدم که او نیز از پدرش امیرالمؤمنین (ع) شنیده است که می‌فرماید: هر کس روزه بدارد ماه شعبان را برای محبت پیامبر و تقرب به‌سوی خدا، خدا او را دوست دارد و او را به کرامت و بزرگواری خود در قیامت نزدیک گرداند و بهشت را بر او واجب کند».
در فضیلت روزه این ماه، از نبی مکرم اسلام حضرت محمد (ص) روایت‌شده است که «هرکس یک روز از این ماه را روزه بدارد، بهشت بر او واجب می‌شود». گویا خدا به دنبال فرصت و بهانه‌ای برای بندگانش است تا به هر وسیله‌ای آن‌ها را به‌سوی خود بخواند و جان‌های غبارگرفته در روزمرگی و گناه را با فرصت روزه و استغفار شستشو دهد و بندگانش را برای خودش تربیت کند و چه فرصتی طلایی‌تر و زیباتر از این محبت بی همتای خدایی؟
از اخبار و روایات فراوان مربوط به شأن و فضیلت شعبان‌المعظم که بگذریم، نوبت به صحیفه نورانی و آسمانی این ماه می‌رسد که از زبان امام‌المتقین امیرالمومنین علی (ع) به مناجات با معبود مهربان و بی‌همتا پرداخته و در خلال نیایش، عالی‌ترین مضامین خداشناسی را به بندگانش آموخته است؛ «مناجات شعبانیه» همان مناجات عاشقانه است که اگر بنده‌ای فقط یک‌بار با دل‌وجانش، فراز‌های آن را بخواند و در معانی‌اش تأمل کند، شیرینی و حلاوت سخن عاشقانه با خدا را برای همیشه در کام خود احساس خواهد کرد. مخصوصاً آنجا که می‌فرماید: «خدایا اگر مرا محروم کنی، چه کسی به من روزی دهد و اگر تو مرا خوار کنی چه کسی مرا یاری کند؟ خدایا از خشم و غضبت به تو پناه می‌برم. خدایا اگر من شایسته رحمت تو نیستم، پس تو بر اینکه بر من به فضل وسیعت جود کنی، شایسته‌ای... خدایا گناهان من را در دنیا می‌پوشانی، ولی من به پوشاندن خطا‌ها در آخرت نیازمندترم...» و آنجا که عاشقانه و دردمندانه این‌طور عظمت و بزرگی و بخشندگی پروردگار عالمیان را به تصویر می‌کشد؛ «خدایا اگر مرا به جرمم مؤاخذه کنی، تو را به عفوت مؤاخذه می‌کنم (می‌جویم) و اگر مرا به گناهم بازخواست کنی، تو را به مغفرتت بازخواست می‌کنم و اگر مرا داخل جهنم کنی، به اهل جهنم می‌گویم که من خدا را دوست دارم».
ماهی که آغازش به یمن ولادت حضرت سیدالشهدا (ع) به‌عنوان روز پاسدار و به عطر ولادت علمدار بصیر کربلا حضرت ابوالفضل العباس (ع) به‌عنوان روز جانباز نام‌گذاری شده و نیمه‌اش عطر انتظار فرج را به مشام می‌رساند، فرصتی است تا با هم و در کنار هم از بوستان محبت پروردگار خوشه‌چینی کنیم و با هم بر سفره رمضان بنشینیم؛ این فرصت را قدر بدانیم.
شعبان، هدیه ناب خدای آسمان‌ها و زمین به جان‌های شیفته و عاشقی است که در زلال رجب شنا کرده‌اند و حالا می‌خواهند، عالم دیگری از عوالم معنویت و صفا را تجربه کنند؛ ماهی که آغازش با اعیاد حسینیه و عباسیه (ع) همراه است و نیمه‌اش با میلاد منجی موعود آل محمد حضرت مهدی (عج) ادامه می‌یابد و انتهایش، بشارت پاک شدن از گناهان و ورود به ضیافت‌الله است. در بیان فضیلت و برتری ماه شعبان، روایات بسیاری از پیامبر اکرم (ص) و اهل‌بیت مکرم ایشان نقل‌شده است که هرکدام جلوه‌ای از انوار بی‌مثال شعبان را به مشتاقان راه ملکوت و جویندگان مسیر بندگی نشان می‌دهد.
در روایتی از رسول خدا حضرت خاتم‌الانبیاء محمد مصطفی (ص) آمده است که «رجب ماه خدا و شعبان ماه من و رمضان، ماه امت من است» و چه زیباست، ماهی که به نام پیامبر رحمت و مهربانی زینت یافته است؛ پیامبری که به تعبیر قرآن حکیم، حریص به هدایت و رستگاری امتش است و همچون پدری مهربان، بیمناک انحراف آنان. در روایتی دیگر از حضرت امام جعفر صادق (ع) نقل‌شده است که «هنگامی‌که ماه شعبان فرامی‌رسید، پدرم (جدم) امام سجاد علیه‌السلام اصحاب و یاران را جمع می‌کرد و چنین می‌فرمود:ای اصحاب من، می‌دانید این چه ماهی است؟ این ماه شعبان است و حضرت رسول اکرم (ص) می‌فرمود: شعبان ماه من است، پس روزه بدارید برای دوستی و محبت پیامبر خود و برای تقرب و نزدیک شدن به پروردگار. به‌حق آن خدایی که جان علی‌بن‌الحسین به دست قدرت اوست، سوگند که از پدرم حسین بن علی (ع) شنیدم که او نیز از پدرش امیرالمؤمنین (ع) شنیده است که می‌فرماید: هر کس روزه بدارد ماه شعبان را برای محبت پیامبر و تقرب به‌سوی خدا، خدا او را دوست دارد و او را به کرامت و بزرگواری خود در قیامت نزدیک گرداند و بهشت را بر او واجب کند».
در فضیلت روزه این ماه، از نبی مکرم اسلام حضرت محمد (ص) روایت‌شده است که «هرکس یک روز از این ماه را روزه بدارد، بهشت بر او واجب می‌شود». گویا خدا به دنبال فرصت و بهانه‌ای برای بندگانش است تا به هر وسیله‌ای آن‌ها را به‌سوی خود بخواند و جان‌های غبارگرفته در روزمرگی و گناه را با فرصت روزه و استغفار شستشو دهد و بندگانش را برای خودش تربیت کند و چه فرصتی طلایی‌تر و زیباتر از این محبت بی همتای خدایی؟
از اخبار و روایات فراوان مربوط به شأن و فضیلت شعبان‌المعظم که بگذریم، نوبت به صحیفه نورانی و آسمانی این ماه می‌رسد که از زبان امام‌المتقین امیرالمومنین علی (ع) به مناجات با معبود مهربان و بی‌همتا پرداخته و در خلال نیایش، عالی‌ترین مضامین خداشناسی را به بندگانش آموخته است؛ «مناجات شعبانیه» همان مناجات عاشقانه است که اگر بنده‌ای فقط یک‌بار با دل‌وجانش، فراز‌های آن را بخواند و در معانی‌اش تأمل کند، شیرینی و حلاوت سخن عاشقانه با خدا را برای همیشه در کام خود احساس خواهد کرد. مخصوصاً آنجا که می‌فرماید: «خدایا اگر مرا محروم کنی، چه کسی به من روزی دهد و اگر تو مرا خوار کنی چه کسی مرا یاری کند؟ خدایا از خشم و غضبت به تو پناه می‌برم. خدایا اگر من شایسته رحمت تو نیستم، پس تو بر اینکه بر من به فضل وسیعت جود کنی، شایسته‌ای... خدایا گناهان من را در دنیا می‌پوشانی، ولی من به پوشاندن خطا‌ها در آخرت نیازمندترم...» و آنجا که عاشقانه و دردمندانه این‌طور عظمت و بزرگی و بخشندگی پروردگار عالمیان را به تصویر می‌کشد؛ «خدایا اگر مرا به جرمم مؤاخذه کنی، تو را به عفوت مؤاخذه می‌کنم (می‌جویم) و اگر مرا به گناهم بازخواست کنی، تو را به مغفرتت بازخواست می‌کنم و اگر مرا داخل جهنم کنی، به اهل جهنم می‌گویم که من خدا را دوست دارم».
ماهی که آغازش به یمن ولادت حضرت سیدالشهدا (ع) به‌عنوان روز پاسدار و به عطر ولادت علمدار بصیر کربلا حضرت ابوالفضل العباس (ع) به‌عنوان روز جانباز نام‌گذاری شده و نیمه‌اش عطر انتظار فرج را به مشام می‌رساند، فرصتی است تا با هم و در کنار هم از بوستان محبت پروردگار خوشه‌چینی کنیم و با هم بر سفره رمضان بنشینیم؛ این فرصت را قدر بدانیم.
منبع: سایت رهنما
اشتراک گذاری:
ارسال نظرات